SZANOWNI PAŃSTWO

BRACIA I SIOSTRY W JEZUSIE CHRYSTUSIE

 

WITAMY NA STRONIE PARAFII EWANGELICKO-AUGSBURSKIEJ

W WODZISŁAWIU ŚLĄSKIM

 

 

 

 

---

Biblijną naukę Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego można streścić w czterech hasłach i zasadach. Ich autorem jest "ojciec reformacji" ks. dr Marcin Luter, który na ich podstawie przeprowadził dzieło odnowy i reformy chrześcijańskiego Kościoła. Hasła te odnoszą się do czterech łacińskich zwrotów: sola scriptura - jedynie Pismo; solus Christus - jedynie Chrystus; sola verbo - jedynie Słowo; sola gratia i sola fide - jedynie łaska i jedynie wiara.

Jedynie PISMO
Reformacja wezwała Kościół do powrotu do Pisma Świętego. Zasada sola scriptura oznacza, że jedynym źródłem wiary i życia każdego chrześcijanina powinna być Biblia. Wiary i życia nie może bowiem kształtować tradycja, czy ludzkie dogmaty. Wiara wyrasta jedynie ze Słowa Bożego i przez to Słowo jest w nas kształtowana i rodzi nowe życie. Dlatego też to, co jest nie zgodne ze Słowem Bożym musi być odrzucone i usunięte z życia świadomie wierzącego człowieka. Chrześcijanin nie powinien iść w życiu wiary za głosem zwiastowania, które nie wypływa jedynie z Pisma Świętego. Słowa Biblii uczą nas: "Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości" (2 Tm 3,16).

Jedynie CHRYSTUS
To za sprawą Reformacji udało się w oparciu o Biblię przywrócić właściwe miejsce w życiu wiary Synowi Bożemu - Jezusowi Chrystusowi. Ta szczególna zasada: solus Christus oznacza, że jedynym Zbawicielem świata; Panem życia i śmierci, jedynym i prawdziwym pośrednikiem między Bogiem Ojcem a człowiekiem jest Jezus Chrystus. Jedynie On powinien być przedmiotem wszelkiego uwielbienia i czci. Hasło - jedynie Chrystus - wyklucza na podstawie Pisma Świętego pośrednictwo Marii Panny i świętych na drodze zbawienia człowieka. Marię należy stawiać za wzór bogobojnego życia, otaczać szacunkiem, lecz modlić się należy jedynie do Boga przez Jezusa Chrystusa. Wszelkie modlitwy za pośrednictwem świętych ujmują czci należnej Jezusowi Chrystusowi. Jedynie w Chrystusie Bóg spotyka się osobiście z człowiekiem. Tylko przez Chrystusa i w Chrystusie dokonuje się odpuszczenie grzechów i zbawienie. Wierzymy, że " jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus" (1 Tm 2,5).

Jedynie SŁOWO

Reformacja na podstawie Pisma Świętego uznała Słowo Boże za jedyne źródło zbawienia człowieka. Zasada sola verbo - jedynie Słowo, oznacza, że dokonane na krzyżu Golgoty zbawienie przez Jezusa Chrystusa udzielane jest nam przez Słowo Boże. Bóg w swoje Słowo włożył moc zbawienia wierzącego człowieka. Dobro ofiary krzyżowej dokonanej raz na zawsze przez Chrystusa, staje się udziałem wszystkich tych, którzy z wiarą słuchają i przyjmują do swego życia Słowa Boga i używają sakramentów zgodnie z nauką samego Chrystusa. Jedynie Duch Święty - trzecia osoba Boga; przez Słowo Zakonu daje poznanie grzechu, świadomości śmierci i mocy oddziaływania szatana na ludzkie życie. Przez wiarę Słowo Ewangelii budzi wiarę w moc Chrystusowego krzyża i Jego zwycięstwo nad moim grzechem, śmiercią i szatanem.
Kościół posiada dwa sakramenty ustanowione przez Jezusa Chrystusa: Chrzest i Wieczerzę Pańską. Są one widzialną formą Bożego Słowa. Związane są z obietnicą zbawienia. Jako znaki łaski Bożej, są środkami, przez które skutecznie działa Syn Boży. Przez osobistą wiarę przyjmowane są dary łaski Bożej. Dlatego: "Przyjmijcie z łagodnością wszczepione w was Słowo, które może zbawić dusze wasze" (Jk 1,21).

Jedynie ŁASKA, jedynie WIARA
Reformacja wyrosła z poznania, że człowiek zostaje usprawiedliwiony przez Boga ze swoich grzechów jedynie z łaski; dzięki zasłudze krzyżowej Jezusa Chrystusa przez wiarę. Zasada sola gratia i sola fide oznacza, że łaska Boża wyprzedza wszelkie ludzkie działanie i chęci; a pobożne praktyki kościelne, dobre uczynki nie dadzą nam zbawienia. Uczynił to Chrystus przez swoją śmierć na krzyżu Golgoty. Wiara moja nie jest zasługą przed Bogiem. Rodzi się ona i wyrasta ze Słowa Bożego i przez nią człowiek przyswaja sobie dar usprawiedliwienia. Tylko Bóg przyobleka wierzącego w szatę Chrystusowej sprawiedliwości i świętości. Dobre uczynki są naszą chrześcijańską powinnością. Uczynki wyrastają z wiary, która jest czynna w miłości do Boga i bliźniego, i świadczą o jej szczerości i autentyczności. Jedynie w Chrystusie wiara może przynosić owoce w życiu codziennym. "Albowiem łaską zbawieni jesteśmy przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar, nie z uczynków, aby się kto nie chlubił" (Ef 2,8-9).

Boże zaproszenie
Bóg stworzył nas i nas kocha. Chce, abyśmy byli szczęśliwi. Ponieważ jednak odeszliśmy od Boga i idziemy własną drogą, Jego plan w stosunku do nas nie może się urzeczywistniać. Nie przeżywamy również mocy Jego miłości. Nasze oddalenie od Boga w Biblii nazwane jest grzechem, za który czeka nas kara - śmierć wieczna.
"Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli." Rz 5,12
"Kościoły nasze nauczają także, iż po upadku Adama wszyscy ludzie wydani na świat w sposób naturalny - rodzą się z grzechem, tj. bez bojaźni Bożej, bez ufności ku Bogu i ze złymi pożądaniami. I ta ułomność... prawdziwie jest grzechem ściągającym wieczne potępienie..."

Człowiek odczuwa ciągle brak Boga i chciałby czymś wy­peł­nić swą życiową "pustkę", ale nie jest w stanie nic sam zrobić. Nawet nasze najlepsze uczynki, nie są w stanie "dosięgnąć" Boga.
"I wszyscy staliśmy się podobni do tego, co nieczyste, a wszystkie nasze cnoty są jak szata splugawiona." Iz 64,6a
"Wierzymy, nauczamy i wyznajemy również, iż nieodrodzona jeszcze wola człowieka jest nie tylko odwrócona od Boga, lecz jest także Jego przeciwniczką, tak, że człowiek woli i wybiera to, co jest złe i co sprzeciwia się woli Bożej."
Bóg jednak z nas nie zrezygnował. Stał się człowiekiem w osobie Jezusa Chrystusa, poniósł konsekwencje naszego grzesznego życia i umarł za nas na krzyżu. Przez to, gdy jeszcze sami tkwiliśmy w grzechu, On sam usunął z drogi wszystko to, co oddzieliło nas od Boga. Bóg potwierdził to przez zmartwychwstanie Jezusa.
"Bóg zaś daje dowód swej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł." Rz 5,8
"Wierzę, że ani przez własny rozum, ani przez siły swoje w Jezusa Chrystusa, Pana mego, uwierzyć ani z Nim połączyć się nie mogę, ale że mnie Duch Święty przez Ewangelię powołał, darami swymi oświecił, w praw­dzi­wej wierze poświęcił i utrzymał."
Boży dar zbawienia został nam dany bez naszych zasług. Dlatego też chrzest jako sakrament nie jest dziełem czło­wie­ka, ale jest to Boże działanie. Chrystus umierając na krzyżu otworzył nam drogę do Ojca. To samo dzieje się kiedy chrzcimy nasze dzieci - Bóg wyciąga do nas swoje ręce, choć my na to nie za­słu­gu­je­my. On jako suwerenny Pan przejmuje inicjatywę, a od nas oczekuje zaufania. Bez wiary nie możemy Mu się podobać, ani żyć z Nim w wieczności.
"Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełni­li­śmy, lecz dla miło­sier­dzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz od­no­wie­nie przez Ducha Świętego." Tt 3,5
"Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zba­wio­ny, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony." Mk 16,16
"...w kogóż innego wierzę, jeżeli nie w Boga,... który daje nam tę zewnętrzną rzecz, abyśmy w niej mogli pochwycić ten drogocenny skarb? Przez to, iż pozwoliłeś polać się wodą, nie przyjąłeś jeszcze i nie otrzymałeś chrztu w taki sposób, aby był dla ciebie pożyteczny... w to musi uwierzyć serce."

Jezus zachęca cię do pojednania się z Bogiem przez pokutę (gr. metanoia - w Biblii tłumaczone jako nawrócenie), wyznanie twoich grzechów, przez prośbę o przebaczenie i powierzenie Mu swojego życia. To pojednanie jest Bożym darem. Biblia nazywa go łaską.
"Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boże to dar: Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił." Ef 2,8-9
"Ponieważ tak wierzyć należy, a nie można tego [od­ku­pie­nia] inaczej dostąpić i osiągnąć żadnym uczynkiem, przez Zakon, czy zasługę, jest tedy pewne i oczywiste, iż jedynie ta wiara nas usprawiedliwia."

Wtedy twoje życie ulega przemianie. Dlatego, tylko jako czło­wiek pojednany z Bogiem, możesz pro­wa­dzić nowe życie; odwrócić się od popełnianych grzechów i codzienne postępować zgodnie z Bożym Słowem.
"Tak więc jeżeli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe." 2 Kor 5,17
"Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa." Jk 2,26
"Dobre uczynki wyrastają bez wątpienia z prawdziwej wiary (jeżeli ta nie jest martwa, lecz żywa) jak owoc z dobrego drzewa."

Modlitwa:
Jezu, dziękuję Ci, że mnie kochasz. Dziękuję Ci, że skierowałeś do mnie Twoje zaproszenie. Oddaję Ci całkowicie moje życie. Dziękuję, że zmarłeś za mnie na krzyżu. Wyznaję Ci wszystkie moje grzechy i proszę o ich przebaczenie. Chcę, aby całe moje życie należało do Ciebie. Ty jesteś moim Panem! Pomóż mi rozpoznawać i czynić Twoją wolę. Uczyń mnie na­rzę­dziem Twojego pokoju. Dziękuję Ci, że uczyniłeś mnie Swoim dzieckiem. Amen
"Bo jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbu­dził go z martwych, zbawiony będziesz." Rz 10,9
"Następnie wierzymy, nauczamy i wyznajemy, iż taka usprawiedliwiająca wiara nie jest zwyczajną zna­jo­mo­ścią historii o Chrystusie, lecz jest nie­zmier­nym darem Boga..."

Jak trwać w Chrystusie?
Modlitwa
Modlitwa jest wielkim przywilejem jaki otrzy­ma­li­śmy od Boga. Nie potrzebujemy żadnych pośredników. Bóg wysłuchuje nas i zachęca, byśmy przynosili Mu swoje troski i kłopoty (1 P 5,7), byśmy dziękowali Mu (Flp 4,6) i uwielbiali Go. Możesz osobiście rozmawiać z Bogiem i za żadną cenę nie powinieneś z tej codziennej rozmowy rezygnować.

Czytanie Biblii
Boże Słowo jest mieczem, który znajduje się w ręku Ducha Świętego. Poprzez nie, Bóg do ciebie przemawia. Uczy cię, napomina, objawia swoją wolę. Apostoł Paweł napisał do swojego ucznia: "pilnuj czytania, napominania i nauki" (1 Tm 4,13). Boże Słowo nauczy cię trwać i wzrastać w Chrystusie.


Społeczność
Na pewno wiele razy obserwowałeś palące się ognisko. Drewna rzucone do ogniska szybko się zapalają. Jeżeli jednak wyciągniemy jedno z nich, nawet jeżeli jest bardzo rozpalone, szybko ostygnie. Społeczność z innymi wierzącymi, osobisty kontakt z duszpasterzem, wspólne nabożeństwa i spotkania - pozwolą ci na lepsze poznawanie Boga, na podtrzymanie twojej gorliwości, a wreszcie pomogą ci w trudnych chwi­lach.

Komunia Święta
Na trwanie w Chrystusie z pewnością składa się osobista modlitwa, czytanie Bożego Słowa, społeczność z innymi, ale także trwanie w Komunii Świętej. Trwa­nie w społeczności Stołu Pańskiego było co­dzien­ną praktyką pierwszego zboru. Jeżeli chcesz trwać w Chrystusie musisz także uczestniczyć w Sakramencie Stołu Pańskiego.

Dzielenie się Ewangelią
Jeżeli zdasz trudny "egzamin", to chętnie mówisz o tym swoim bliskim. Dzielisz się swoją radością. Bóg wyrwał cię z mocy szatana, dał ci nowe życie. Czy nie powinieneś tą wiadomością podzielić się z innymi? Ewangelia, czyli radosna nowina. Nowina o tym, że "Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął ale miał żywot wieczny" (J 3,16). Raduj się z tego i mów o tym innym.

Rys historyczny
Kościół Ewangelicko-Augsburski (Luterański) w Polsce jest spadkobiercą wielowiekowej tradycji. Już w kilka lat po wystąpieniu ks. dr Marcina Lutra w 1517 r. jego pisma i poglądy docierają do Polski. Znajdują życzliwy oddźwięk u wielu i mimo utrudnień, m.in. ze strony władzy kró­lew­skiej, stopniowo powstają parafie ewangelickie w Wielkopolsce, na Pomorzu, Mazurach i Śląsku. Na­bo­żeń­stwa odprawiane są w języku narodowym, powstaje także literatura religijna w języku polskim: tłumaczenia Pisma Świętego, kancjonały - śpiewniki, postylle - zbiory kazań, katechizmy. Reformacja luterańska powszechnie rozwija się wśród mieszczan i chłopów na tere­nach zachodnich i wśród polskiej ludności poza granicami Rzeczypospolitej. Na terenach pod władzą cara rosyjskiego i króla pruskiego powstają parafie luterańskie założone przez kolonistów szukających lepszych warunków życia swoich rodzin. Ich potomkowie szybko się polonizują i biorą aktywny udział w życiu politycznym i kulturalnym kraju.
Obecnie nasze parafie o bardzo zróżnicowanej historii, często nieliczne, posiadają pamiątki bogatej przeszłości i różnych form życia religijnego. Wspólną ich cechą jest wyraźny wpływ Pisma Świętego na życie wspólnoty i jej pojedynczych członków. W przeszłości pozwalało to przetrwać okres kontrreformacji na Śląsku w XVII i XVIII wieku, gdy ewangelicy pozbawieni byli kościołów, szkół i księży. Studiowanie Biblii w domach i spotykanie się na tajnych nabożeństwach pozwoliło zachować wiarę i dotrwać do lepszych czasów.
Ciężkie doświadczenia dla polskich ewan­ge­li­ków przyniosła II wojna światowa, uwięzienie i śmierć wielu księży i osób świec­kich w obozach kon­cen­tra­cyj­nych, wśród nich biskupa kościoła ks. Juliusza Burschego. Po roku 1945 Kościół odradza się do życia w nowych warunkach łącząc parafie należące poprzednio do różnych struktur kościelnych, organizując życie religijne również dla nielicznych rozproszonych współwyznawców. Poza Śląskiem Cieszyńskim nabiera on cech diaspory. Wszędzie i zawsze, pamiętając o doświadczeniach minionych wieków, pragnie przekazywać wezwanie do przyjęcia zbawienia darowanego nam z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa.